Amaç: COVID-19 pandemisi özellikle sağlık çalışanlarının ruh sağlığını olumsuz yönde etkilemiştir. Pandemilerin yetişkinler üzerindeki etkisini gösteren çok sayıda araştırma bulunmaktadır. Ancak pandeminin çocuklar ve ebeveyni sağlık çalışanı olan çocuklar üzerine etkileri hakkında çok az şey bilinmektedir. Bu çalışma COVID-19 pandemisi döneminde ebeveyni/ebeveynleri sağlık personeli olan çocuklar ile, ebeveynleri sağlık personeli olmayan 8-17 yaş arası çocukların anksiyete ve depresyon düzeylerinin karşılaştırılması amacıyla yapıldı. Gereç ve Yöntemler: Tanımlayıcı tipte olan bu araştırma, 224 çocuk ile tamamlandı. Araştırma Türkiye’nin Eskişehir ilinde 14 Mayıs- 14 Haziran 2020 tarihleri arasında online anket yöntemi ile yapıldı. Veriler “Tanıtıcı Bilgi Formu” ve “Çocuklarda Anksiyete ve Depresyon Ölçeği-Yenilenmiş Formu” ile toplandı. Çalışmada p<0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edilmiştir. Bulgular: Çocukların yaş ortalaması 13,63±2,99 (min:8 – max:17)’dur. Çocukların %86,6 (n=194)’sı televizyon/internetten, %74,1 (n=166)’i anne/babasından ve %44,6 (n=100)’sı öğretmenlerinden COVID-19 hastalığı hakkında bilgi aldığı belirlenmiştir. Çocukların bilgi edinme özellikleri ile anksiyete ve depresyon puanları arasında bir ilişki saptanmamıştır (p>0,05). Sağlık alanında görev yapan ebeveyn sayısı %51,3 (n=115)’tür. Ebeveyni/ebeveynleri sağlık personeli olan çocukların anksiyete ve depresyon puanları, ebeveyni sağlık personeli olmayanlara göre istatistiksel olarak fazla olduğu saptanmıştır (sırasıyla p=0,030, p=0,040). Ebeveyni/ebeveynleri sağlık personeli olan çocukların, pandemi döneminde anne/babasının işe gidip gelmesinden daha fazla endişe duyduğu ve COVID-19 hastalığına yakalanmasından korktuğu belirlenmiştir (p=0,005; p=0,029). Sonuç: Araştırmamız salgın döneminde COVID-19’un sağlık personeli ve sağlık personeli olmayan ebeveynlerin çocukları üzerindeki etkileri göstermesi açısından önemlidir. Salgın döneminde savunmasız gruplar arasında yer aldıkları düşünülen sağlık çalışanı ve çocuklarının ruh sağlığını korumaya yönelik etkili önlemler (pandemi hakkında yapılandırılmış eğitim, psikolojik destek gibi) alınması gerektiği ortaya çıkmaktadır. Bu nedenle çocukların pandemi dönemlerinde ruhsal açıdan daha etkin şekilde desteklenmesi ve ebeveynlerin çalışma koşullarının iyileştirilmesi yararlı olabilir.
Aim: Little is known about the effects of the pandemic on children and children whose parents are healthcare professionals. This study was conducted to compare the anxiety and depression levels of children aged 8-17 years with and without parents who are healthcare professionals during the COVID-19 pandemic period. Material and Methods: This descriptive study was completed with 224 children. The research was conducted in Eskisehir, Turkiye, between 14 May and 14 June 2020, using the online survey method. The data were collected with the “Descriptive Information Form” and the “Depression Scale in Children-Renewed Form”. p<0.05 was considered statistically significant in the study. Results: The average age of the children (n=224) is 13.63±2.99. Children received information about COVID-19 from television/internet (86.6%), parents (74.1%) and teachers (44.6%). There was no relationship between children’s information acquisition characteristics and anxiety and depression scores (p>0.05). The rate of parents working in the field of health is 51.3%. The anxiety and depression scores of children whose parent(s) were healthcare professional were statistically higher than those whose parents were not (p=0.030, p=0.040, respectively). It was determined that children whose parent(s) were healthcare professional were more worried about their parents going to work during the pandemic period and were afraid of contracting COVID-19 disease (p=0.005; p=0.029). Conclusion: This study is important in terms of showing the effects of COVID-19 on children of healthcare workers and non-health professionals parents during the pandemic. It becomes clear that effective measures must be taken to protect the mental health of healthcare workers and their children, who are considered to be among the vulnerable groups during the epidemic period. For this reason, it may be beneficial to support children more effectively psychologically during pandemic periods and improve the working conditions of parents.
