Bu çalışmanın temel amacı, Türkiye’de işgücü piyasası dinamiklerinin geleceğin ekonomilerine uyum potansiyelinin araştırılmasıdır. Bu kapsamda, Türkiye’de işgücü piyasasının geri ve ileri bağlantılarının irdelenmesi ile eğitim ve istihdam politikaları bağlamında tespitler ortaya konmuş ve buradan hareketle dijitalleşme çağındaki dünyanın yol açtığı iş ilişkileri dönüşümü ışığında politika önerileri tasarlanmıştır. Türkiye’de işgücü piyasasını çeşitli yönlerden ele alan bir literatür bulunmakla birlikte, bu çalışma ile giderilmesi öngörülen en önemli eksiklik, literatürün işgücü piyasasının ilişkili diğer alanlarla bağlantılarını bütüncül bir biçimde dikkate alan nitelikte olmayan yönüdür. Zira günümüzde Türkiye’de işgücü piyasasının arz ve talep yapısına ilişkin bilgiye sahip olduğumuz ve hatta bunlar arasındaki uyumsuzlukları ölçüp, tanımlayabildiğimiz halde; eğitim sisteminin ve de toplumun kültürel yaklaşımlarının azımsanmayacak rolü ile piyasadaki arz ve talebin buluşmasını sağlamaya dönük neticeler elde edilememektedir. Bu durum, makroekonomik açıdan eğitim harcamalarının büyük bir kısmının ekonomiye dönük getirilerinin az olmasına ya da hiç olmamasına sebep olmakla kalmamakta, sorun nesiller arası hale gelerek ileriki süreçte işgücü piyasası politikaları bağlamında da dikkate alınması gereken bir negatif girdiye dönüşmektedir. Bu doğrultuda, geleceğin ekonomilerine giden yolda Türkiye’de işgücü piyasası ve eğitim politikalarının irdelenmesinin yanı sıra, dijitalleşmenin iş ilişkilerine ve mesleklere etkileri, gelecek beklentileri ele alınmıştır.