Bu makale, Türkiye'de yürürlükte olan seçim çevrelerine milletvekili bölüştürme yönteminin demokratik temsil ilkeleriyle uyumunu analiz etmekte ve mevcut sistemin yarattığı temsil adaletsizliğini gidermek amacıyla alternatif modeller önermektedir. Türkiye'nin mevcut seçim sistemindeki seçim çevresi büyüklüklerini belirleyen dağıtım parametresi, nüfus değişikliklerini ve bölgesel dağılımları yeterince yansıtmamakta, bu da bazı bölgelerin aşkın veya eksik temsil edilmesine yol açmaktadır. Yazarlar, bu sorunları ele almak ve daha adil bir temsil sistemi oluşturmak için, Hamilton, Jefferson ve Webster metotları temelinde geliştirilen modifiye edilmiş dağıtım modellerini test etmektedir. Bu modellerin uygulanabilirliği, 2000’li yıllarda yapılan genel seçim verilerini kullanarak karşılaştırmalı bir analizle incelenmiş ve önerilen Hamilton ve Webster metotlarının, mevcut sistemle kıyaslandığında, nüfus oranlarına daha uygun, adil ve dengeli bir milletvekili dağılımı sağladığı tespit edilmiştir. Çalışma, seçim sistemlerinin ve dağıtım metodolojilerinin, demokratik sistemlerde temsil adaleti ve etkinliği üzerindeki önemli etkisini vurgulamakta ve Türkiye'de seçim sisteminin reforme edilmesi gerekliliğine dikkat çekmektedir. Makale, bu alanda daha fazla araştırma ve tartışmaya zemin hazırlayarak, demokratik temsilin güçlendirilmesine katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Bu çalışma, seçim sistemleri ve milletvekili dağıtım yöntemlerinin, demokratik temsil üzerindeki etkilerini derinlemesine inceleyerek, temsil adaletini artırma potansiyeline sahip alternatifler sunmaktadır.