1970’lerde yaşanan petrol ve kapitalizmin içsel krizi ile kapitalizm yeniden bir yapılanma sürecine girmiştir. Bu süreç günümüze kadar devam etmiş ve aslında özünde kapitalizmle aynı sermaye birikim mekanizmasını başka bir formda devam ettiren bir sistem haline gelmiştir. Bu sistem literatürde yeni kapitalizm, post-Fordizm, neo-liberalizm, örgütsüz kapitalizm, esnek üretim tarzı ya da küreselleşme gibi pek çok kavramla karşımıza çıkmaktadır. Farklı kavramlarla da olsa bir üretim tarzı olarak sermaye birikim mekanizması bu formda devam etmektedir. Uluslararası kuruluşlar aracılığıyla sermaye birikim mekanizmasının dünya ölçeğinde var olmadığı en ufak bir nokta kalmamıştır. Gelişmiş ülkeler, özellikle azgelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde bu yeni sistemi aktarmak ve oralardan bir sermaye birikimi elde etmek için, bütün ülkeler için hayati ve stratejik önem taşıyan tarım sektörüne politika önerileri uygulatarak baskıları altına almışlardır. 1980 yılında Türkiye’de uygulanmaya başlayan neo-liberal politikalar, sosyoekonomik ve stratejik önemi yüksek olan tarım sektörünün bir dönüşüm sürecine girmesine neden olmuştur. Bu çalışmanın amacı, bu dönüşümü anlatmak, etkilerini analiz etmek ve Türkiye tarımını tarihsel bir bağlamda irdelemektir. Bulgulara göre, kuruluşundan 1980’e kadar tarım üzerinde yoğun olarak korumacı ve destekleyici politikalar uygulayan Türkiye, 1980’de neo-liberal politikaları benimsemesiyle bu korumacı politikalardan vazgeçerek tarım sektörünü serbest piyasaya açık hale getirmiştir.