Hakkımızda

Organik malzemeler, zayıf optoelektronik özellikleri nedeniyle uzun zamandır yalıtkan olarak kabul edilmektedir. Çok yakın zamana kadar, metaller ve seramiklere göre avantajlı mekanik ve fiziksel özellikleri nedeniyle çoğunlukla paketleme, tekstil ve imalat gibi elektronik olmayan uygulamalarda kullanılıyorlardı. Bugün, hayatımızın organiklerden etkilenmeyen bir yönünü bulmak neredeyse imkansızdır. Mikroelektronikte organik malzeme kullanma fikri ilk olarak Nobel ödüllü (2000-Kimya Nobel Ödülü), Hideki Shirakawa, Alan J. Heeger ve Alan G MacDiarmid tarafından 1970'lerin ortasında ortaya konmuştur. Keşif, poliasetileni iyotla dopingleme deneyine dayanıyordu ve bu da elektrik iletkenliğinde muazzam bir artışa (108 kat) yol açarak onu metallerinkine yakın hale getirdi. Bu ilk deneylerden sonra, fonksiyonel organik malzemeler son otuz yılda organik ince film transistörleri (OTFT'ler), ışık yayan diyotlar (OLED'ler), ışık yayan transistörler (OLET'ler) ve fotovoltaik hücreler (OPV'ler) gibi basılabilir ve esnek elektronik cihazların geliştirilmesi için elektro-aktif malzemeler olarak önemli ilgi görmüştür. Geleneksel inorganik malzemelere kıyasla benzersiz özellikleri nedeniyle, düşük güçlü esnek ekranlar/elektronik kağıtlar, giyilebilir elektronikler, basılabilir RFID etiketleri/sensörleri ve esnek güneş panelleri dahil olmak üzere birkaç yeni nesil optoelektronik uygulama için temel bileşenler olarak öngörülmektedirler.